Maïmouna Doucouré*
Birkaç yıl evvel, Paris’te, bir küme genç kızın uygunsuz bir formda giyinerek ve dans ederek sahneye çıktığı bir topluluk etkinliğindeydim. Sadece 11 yaşındaydılar ve sahne performansları şok ediciydi. Bu yaş kümesinde neler olup bittiğini merak ederek, sonraki bir buçuk yıl boyunca, kent genelinde 10-11 yaşlarındaki 100 kızla röportajlar yaptım.
Sonuç olarak, ortaya (fr.) ‘Mignonnes’ ya da İngilizce ismiyle ‘Cuties’ (Minnoşlar) sinemam çıktı. Çocukların cinselleştirilmesi hakkında bir tartışma başlatmak umuduyla bir sinema yapmak istemiştim. Sinema muhakkak bir tartışma başlattı lakin benim amaçladığım tartışmayı değil.
ERGENLİĞİN TEHLİKELİ DÜNYASI
Ergenlik, ziyadesiyle baş karıştırıcı bir vakit dilimi. Siz tüm o mükemmel saflığı ve masumiyetiyle hâlâ bir çocuksunuz lakin vücudunuz değişiyor ve tıpkı anda diğerleri üzerindeki etkinizin farkına varıyor ve bunu merak ediyorsunuz.
Konuştuğum kızların benimle paylaştığı kıssalar birbirine çok benziyordu. Bir bayan ne kadar seksi ise Instagram yahut Tiktok’ta o kadar çok beğeni aldığını görüyorlar. Bu cins cinselliği, kendilerini daha tanınan hale getireceği inancıyla taklit etmeye çalışıyorlar. Toplumsal medyada bir saat geçirdiğiniz vakit, yeni ergenlerin -genellikle makyajlı- dudaklarını büzüştürdüğünü ve tıpkı yetişkin bayanlar üzere eşyalarını sergilediklerini görürsünüz.
Buradaki sorun, doğal ki bir bayan olmamaları ve ne yaptıklarının farkına varmamaları. Özgüvenlerini toplumsal medya beğenilerine ve sahip oldukları takipçi sayısına nazaran inşa ediyorlar.
Bu gençlerin kendilerine bu kadar erken bir yaşta baskı uyguladığına şahit olmak kalp kırıcıydı. Toplumsal medya ile ilgili görüşleri ve yaşadıkları tecrübeler, Cuties’in kıssasını oluşturdu.
Sinemanın ana karakteri, ailesi tıpkı benimki üzere Senegal’den gelen ve Paris’te yaşayan Amy isimli 11 yaşında bir kız. Annesinin kendi hayatını denetimi altına alamamasından bıkan Amy, mahallî bir dans müsabakasına katılmaya ve telefonlarında izlediklerini kopyalayarak gitgide daha da uygunsuz şovlar tasarlamaya hazırlanan bir kız dans kümesine katılarak, kendi özgürlüğünü aramaya karar verir. Bununla birlikte, kızlar, hallerinin ve dans figürlerinin seyirciye nasıl göründüğünü fark edebilecek olgunluğa sahip değillerdir.
Lakin Amy, seyirciler ortasındaki ebeveynlerin yüzlerindeki şaşkınlığı görür ve tıpkı vakitte annesinin neler yaşadığını düşünürken, bu dans şovlarının kendisine hiçbir özgürlük sunmadığını fark eder. Ailesinin klasik kökleriyle içinde yaşadığı daha özgürkenti bir istikrara oturtarak kendi yolunu seçer.
RAHATSIZ EDİCİ SAHNELER GERÇEK DÜNYANIN YANSIMALARI
Kimi beşerler, filmimdeki kimi sahneleri izlerken rahatsızlık hissett. Ne var ki, şayet bu şahıslardan biri 11 yaşındaki kızları sahiden de dinlerse, hayatlarının tamamı rahatsızlıkla geçer.
Yetişkinler olarak bizler, toplumumuzda sağlıklı biçimde büyümeleri için çocuklara gereken araçları sunmadık. Ben, insanların gözlerini okullarda ve toplumsal medyada nitekim neler olup bittiğine açmak; onları, en beğendikleri pop ikonunu taklit etmek için makyaj yapmış ve giyinmiş bir halde dans eden genç kızların manzaralarıyla yüzleşmeye zorlamak istedim. Yetişkinlerin günde 24 saat yaşadığı dünyayı, 96 dakika boyunca 11 yaşındaki bir kızın gözünden görmelerini istedim.
Bu sahneleri seyretmek güç olabilir fakat bu zorluk nedeniyle daha az gerçek hale gelmiyorlar. Sinemada rol alan oyuncularımız da 11 ve 12 yaşındaki birçok çocuk üzere, bu tıp dansları ve daha fazlasını izlemişlerdi.
Buna rağmen, çekimler esnasında, onların yaşları konusunda son derece dikkatli davrandık. Sette eğitimli bir danışman bulunuyordu. Ana karakterlerin buzlanmış bir taşınabilir ekranda bir dans gösterisini içeren bir görüntü izlerken 18 yaşından büyük bir oyuncunun göğsünü gördükleri bir saniyelik çekim dışında, hiç çıplaklık yoktu. Proje, Fransız hükümetinin çocuk müdafaa dairesi yetkilileri tarafından bile onaylandı.
BU BENİM KENDİ ÖYKÜM
Bu sinema, benim şahsi öyküm. Hayatım boyunca Senegalli ve Fransız olarak iki kültür ortasında cambazlık yapmak zorunda kaldım. Sonuç olarak, beşerler bana sıkça daha klâsik toplumlarda yaşayan bayanların maruz kaldığı baskılar hakkında sorular soruyor.
Ve ben de her vakit şunu soruyorum: Pekala, Batı Avrupa ve Amerika Birleşik Devletleri’nde bayan vücutlarının nesneleştirilmesi öbür bir tıp baskı değil midir? Kızlar şimdi böylesine genç bir yaşta öbürleri tarafından yargılanmış üzere hissettiklerinde, hayatta sahiden de ne kadar özgür olabilirler?
İşte bu yüzden, bugün, toplumdaki çocukların cinselleştirilmeleriyle ilgili bir tartışma başlatmak için, siyasetçiler, sanatkarlar, ebeveynler ve eğitimciler gelecek kuşaklar için çocuklara yarar sağlayacak bir değişim yaratmak emeliyle tahminen -sadece belki- birlikte çalışabilirler diye Cuties’i çektim. En içten umudum, bu konuşmanın daha fazla zorlaşmaması ve boykot kültürüne kapılıp gitmemesi.”
*Maïmouna Doucouré bir direktör ve müelliftir. Netflix tarafından yayınlanması planlanırken reaksiyonlar üzerine yayından çekilen ‘Mignonnes’ isimli sinemanın direktörüdür.
Makalenin yepyenisi Washington Post gazetesinde yayımlanmıştır. (Çeviren: Tarkan Tufan)
Gazete Duvar
