Goblenler, beyaz iş masa örtüleri, sedef kakmalı aynalar, dekoratif duvar tabakları, mineli bir saat, kristal şekerlik, gümüş tatlı kaşıkları, leylak kolonyası… Bir konakta yahut köşkte değiliz. Tersine mütevazı bir semtte, az katlı bir apartmanın dairelerinden birindeyiz. Odanın içi tatlı sarı nisan güneşiyle dolu. O denli yumuşak ki renk geçişleri… Salondaki radyo Harbiye’deki ahşap konuttan kalma, daima “alaturkaya ayarlı”, geriden geriye bir yankı, sarı kurdelem sarı… Kısa bir an, güya dünya bu dekordan ibaretmiş üzere. Taze çekilmiş Türk kahvesi götürmüştüm giderken, yanında da damla sakızlı lokum. Konut sahibi, “Ne nezaket hanımefendi, zahmet buyurdunuz… Gerçek ya, eli boş gidilmez kimseye. Mamam da bize bu türlü tembihlerdi. Yıllar geçti, unutmuşuz bu türlü şeyleri” diyerek iltifat ediyor. Garbis Baltaoğlu’nun konutundayız. O Garbis ki Tepebaşı Dram Tiyatrosu’nun birinci baleti, Garbo geceliklerinin dizayncısı, Huysuz Virjin’den Zeki Müren’e pek çok ünlü ismin yakın arkadaşı. Bu denli ses, renk, ahenk ve kokunun içinde… Perde açılsın, Garbis Baltaoğlu sahnede!
Garbis Baltaoğlu KARŞILAMA: ADAPAZARLI AZNİV HANIM VE MALATYALI TAVİT BEYEFENDİ
Garbis Bey’in anne tarafı Adapazarı kökenli. Büyükbabası Takavor Beyefendi, Adapazarı’nda kürk ticareti yapmaktadır. Sevgili eşi Siranuş, kızları Azniv ve Alis ile birlikte keyifli bir ailedirler. Ne var ki bu memnunluk uzun sürmez. 1915 yılı, bu aile için de bir trajedinin habercisidir. Ailenin yakın akrabalarından, komşularından birçok erkek, birileri tarafından kuşkulu biçimde alınıp götürülmekte ve onlardan haber alınamamaktadır. Yaklaşan felaketi sezinleyen Siranuş Hanım, bir tahta bavul ve iki kızını da yanına alarak İstanbul’a, tanıdıklarının yanına sığınır. Bir yandan kayıplara karışan kocasının yasını fiyat, bir yandan iki çocukla birlikte ayakta kalmanın devasını arar. Bir subayın meskeninde yatılı yardımcının arandığını duyar. İki çocuğunu da yanına alıp, bu işe başvurur. Subay ve ailesi, Siranuş Hanım’a son derece takviye olur. Adeta aileden biri üzere davranırlar. Siranuş Hanım da aileyi benimser. Adapazarı’nda varlıklı, tüccar eşi Siranuş olduğu vakitleri kalbinin en derininde saklar, yanlarında çalıştığı aileye harika bir yardımcı olur. Günlerden bir gün, Amerikalı misyonerlerin Ermeni yetimleri okutmak için topladığını haber alır. Patronlarının “Madem eğitim verecekler, büyük kızın Azniv’i yolla. Alis yanımızda kalsın” kelamını dinler, büyük kızını Amerikalı misyonerlere teslim eder. Başlangıçta çocukların Amerika’da eğitim göreceği söylenir. Ancak verilen kelam tutulmaz. Azniv ve başka çocuklar Yunanistan’a götürülürler. Hem okula devam ediyor hem de yatılı okudukları için kendi işlerini kendileri yapıyorlardır. Azniv, okulun tahta merdivenlerini silerken çekilen bir fotoğrafını annesine gönderir. Kızının zayıflamış vücudunu, yorgun gözlerini gören Siranuş Hanım, konutun beyefendisine koşar. Gözyaşları içinde, “Ben kızımı hizmetçilik yapsın diye yollamadım. O okusun diye ben aslında hizmetçilik yapıyorum. Lütfen onun dönmesini sağlayın” der. Beyefendi kelam verir, mevsimler geçer, iklimler değişir. Yaz sıcakları başlamıştır. Subay ve ailesi, Siranuş Hanım’ı da alarak Kınalıada’daki yazlıklarına taşınırlar. Her zamanki üzere işlerini bitiren Siranuş, bir can ıstırabı ile bahçeye çıkar. Yoldan geçenlerden biri gözüne çarpar. Kendisine yanlışsız geliyordur. Bu kız çocuğu, birinci göz ağrısı Azniv’den oburu değildir. Anne kız hasretle kucaklaşırlar. Ortadan altı yıl geçmiştir. Siranuş Garipoğlu Hanım, bir daha asla kızlarından ayrılmaz. Ömrünün sonuna kadar onlarla birlikte yaşar. Subay ve ailesine dua etmeden geçirdiği bir gün bile yoktur.
Garbis Bey’in babası Tavit Beyefendi, 1915’in yetimlerinden biridir. Malatyalı Tavit’in bütün ailesi tehcir yolunda kaybolur. O sıralarda kundakta bir bebek olan Tavit’i komşuları saklar. Malatya’nın esaslı Kürt ailelerinden biri olan komşuları, Tavit’i oğullarından ayırmadan büyütür. O denli ki Tavit, askere gitmeden evvel gerçek kimliğini öğrenir. O güne kadar Kürtçe konuşan, Kürt üzere yaşayan bir gençtir. Bu yeni durum karşısında ne yapacağını, nasıl davranacağını bilemez. Üstelik askerliği başlamıştır. Dört sene boyunca askerlik yapar, bir gün bile kimse onu ziyarete gelmez. Merak içindedir. Geri döndüğünde “ailesinden” kimseyi bulamaz. İkinci kere bir aile kaybediyordur. Çaresiz ve beş parasız bir hâlde İstanbul’a gelir. Burada iş hayatına atılır. Rum pastacılardan pastacılığı öğrenir. Bu işe o kadar dört elle sarılır ki, azmi, çalışkanlığı onu devrin en meşhur pastanelerinden Haylayf’ın pasta şefliğine kadar yükseltir. Hayatı yavaş yavaş yerine oturuyordur. Bir tanıdık vesilesiyle Azniv’i görür, beğenir. Azniv de onu beğenmiştir. Kısa müddet sonra evlenirler.
HARBİYE: AHŞAP KONUTLAR, MEYVE AĞAÇLARI
Azniv ve Tavit çifti, Harbiye, Çimen Sokak’ta ahşap bir konuta yerleşirler. Azniv’in annesi Siranuş Hanım ve kız kardeşi Alis de onların yanına taşınır. Vakit içerisinde Alis de evlenir. Ailenin yeni damadı saat tamiri ustasıdır. Dükkânı da Halaskargazi Caddesi üzerindedir (Günümüzde Halaskargazi Caddesi’ndeki Migros’un yerinde). Aile bütçesine katkıda bulunmak isteyen Azniv ve Alis, Beyoğlu’nun meşhur terzisi Kalivrusi’nin yanında terzilik öğrenirler. Harbiye-Beyoğlu ortasını iki kız kardeş birlikte adımlar. Müşterilerinin pek birden fazla Rum olduğu için, Rumca’yı da harika öğrenirler.
1946 yılının Kasım ayında bu birbirlerine samimiyetle bağlı aileye Garbis bebek katılır Ablası Arşaluys kendisinden bir yıl evvel doğmuştur. Peş peşe doğan iki bebek, konutu şenlendirir. Mutlulardır… Harbiye o vakitler ahşap konutlarla, elma, erik, incir, dut, portakal ağaçları ile çevrilidir. “Göz hakkı” diye komşular birbirlerine mis kokulu güller gönderir. Cumartesi günleri Harbiye Ordu Evi’nde bayrak merasimi olur. Bütün komşular toplanıp, merasimi izlemeye masraflar. Ermeni cemaatinin özel günlerinde, bilhassa Surp Agop Hastanesi faydasına düzenlenecek balolarda Çimen Sokak’ta bir hareketlilik başlar. Garbis Beyefendi, o günleri tıpkı heyecanla anlatıyor: “Değirmenleri olan Değirmenciyan ailesinin hanımefendileri, Fransız, şarap fabrikası olan bir beyefendi ile evli madam ve diğerleri… Hepsi bizim meskene provaya gelirlerdi. O vakitler kimsede araba yoktu. Bayanların otomobil kullandığı ise görülmemiş şeydi. Annemin müşterilerinin arabalarını görmek için herkes sokağa çıkardı. Ölçüler alınır, provalar yapılır. İpek atlas kumaşlar açılır, krepöşin gömlekler dikilir, fistolu yakalara grogen kurdeleler bağlanır… Hanımlar o sırada birbirlerine inci kolyelerini, incecik bileklerindeki pırlantalı saatlerini göstermek için tatlı bir rekabete girerlerdi. Sırmalar, ibrişimler, ışıklar, gölgeler… Türk kahvesinin telvesi sade, çaylar fincan fincan… Böylesi bir ortamda büyüdüm. Harikulade etkilendim”. Bu telaşlı günlerde Azniv Hanım’ın en büyük yardımcısı karşı komşusu İsmet Hanım’dır. O dikiş dikerken, İsmet Hanım can komşusunun çocuklarının yemeğini yedirir, meskene çeki sistem verir. İsmet ve Azniv hanımlar senelerce, birbirlerine bir gün bile makus kelam söylemeden komşuluk yaparlar. İsmet Hanım’ın kocası subaydır. 6/7 Eylül’de Harbiye semtini koruyanlar ortasındadır: “O gün babam konuta erken geldi. Bir karşıtlık olduğunu anlayan Haylayf Pastanesi’nin sahibi Rum çalışanlara müsaade vermiş. Bakmış ki babam dükkânda tek kalıyor, onu da konuta yollamış. Annemle baş başa vermiş, alçak sesle konuşuyorlardı ki biz çocuklar duymayalım diye. Akşama gerçek olaylar iyice büyüdü. Çimen Sokak’ın köşesinde iki bakkal vardı; Rum bakkal (Sahibi Madam Katina’ydı), Yahudi bakkal. İki dükkân da talan edildi. Bütün rakı şişeleri kırılmıştı. O anason kokusu mesken içlerine kadar yayıldı. Babamın çalıştığı pastanenin talan edildiğini duyduk. Kurtuluş Son Durak’taki Aya Dimitri Kilisesi yakıldı. O dumanları konutumuzdan görebiliyorduk. Tesadüf o ki, bir hafta evvel Tan Sineması’nda bir sinema izlemiştik, “Quo Vadis?” O sinemada meşhur bir yangın sahnesi vardır. Biz de Nero’nun Roma’yı yakması üzere bir yangınla karşı karşıya olduğumuzu, öleceğimizi düşündük. Harikulade korktuk. Neyse ki İsmet Hanım’ın eşi sokağımızı korudu. Tekrar de bu endişeden ötürü sarılık geçirdim. Annem elimi tutmadan uykuya dalamazdım. Uyandığımda onu yanımda görmeyince çok ağlardım. Yıllarca bu travmayı atlatamadım”. Her şeye karşın çocuklara bir şey sezdirilmemeye çalışılır. İleride bir düşmanlığa sebebiyet vermesin diye bu olay hakkında konuşulmaz. Akşam yemekleri tekrar mutfakta daima bir arada yenir. Yedi kişilik konutun tek radyosu teyzenin odasındadır. O odadan mutfağa hakikat uzanan bir kablo ile bu sorun da çözülür: “Eniştemin bu parlak fikri sayesinde radyoyu oradan oraya taşımaktan kurtulmuştuk. Tam yemek vakti, ‘Yassıada Saati’ başlardı. Fonda mahkeme lideri Salim Başol’un sesi, tabak çanak tıkırtıları… Yemek demişken şunu söylemeden geçmeyeyim. Günümüzde varlıklı mutfağında pişen şeyler, o vakitler fakirin da yediği şeylerdi. Örneğin ıstakoz bizim meskende çok yenirdi. Yağ teneke ile, şeker, pirinç, un üzere şeyler çuvalla alınırdı. Tek lüksümüz Beyoğlu’na çıkmaktı. Annem elbiselerine düğme bakmak, kaçan çoraplarını düzelttirmek için Hacopulo Pasajı’na giderken, çocuklarını da yanında götürürdü. Bizim “refakatçi” ödülümüz İnci Pastanesi’nden profiterol yemekti. Babam pastacıydı fakat onun çalıştığı yerden yemezdik. Zira fiyat almazlardı. Annem ve babam bu durumdan çok rahatsız olurlardı. Bu nedenle Haylayf Pastanesi’ne pek uğramazdık”.
Garbis Baltaoğlu, bale günlerinden. TEPEBAŞI DRAM’DA BALE
Garbis Baltaoğlu, annesi sayesinde dikiş dikmeyi öğrenir. Dansa da büyük yeteneği vardır. Konuttaki değerli tek radyoyu kendi iradesi ile açamaz. Radyo, saat 18’de dans müzikleri yayını yapıyordur. Tam o saatte gizlice komşu konutuna masraf. Radyoyu açtırır, müzik boyunca dans eder. Yayın bitince tıpkı kapalılıkla meskene döner. Bir gün tekrar komşuya giderken annesine yakalanır. Azniv Hanım onu tatlı sert azarlasa da oğlunun yeteneğinin farkındadır, dans etmesine karışmaz. Konservatuvarın şan kısmında çalışan, aile dostları, bas bariton Nubar Kamçıyan’a danışır. Kamçıyanlar müzik ile uğraşan bir ailedir. Erkek kardeşi de Kadıköy Surp Takavor Kilisesi’nde koro şefidir. Azniv Hanım, oğluna onların yardım edebileceğini düşünür. Düşündüğü üzere de olur: “Mösyö Nubar sayesinde konservatuvar imtihanlarına girdim. Sekiz yaşındaydım. Benim bir huyum vardı. Bir şeyi ‘yap’ dediler mi yapmam! Annem bu nedenle çok telaşlıydı. Tek başıma heyetin önüne çıktım. Zavallı annem tedirginlikle beni bekliyor. Evvel kulağımı anlamak için tempo tutturdular. Piyanoda Lusi Hanım vardı. O bir dans müziği çaldı. Bana ‘dans et’ dediler. Başlangıçta biraz sıkıldım ancak mecbur istenileni yaptım. Müzik bitti, imtihan da bitti. Annenin yanına gittim. Merak içindeydi. Tam neler yaptığımızı anlatırken bir ses duyuldu: ‘Garbis burada mı? Tekrar dans edecek.’ Bu ses tiyatro kısmının başındaki Ercünment Bey’in sesiydi. Anneme yaklaştı. ‘Endişelenecek bir durum yok, onu çok beğendik. Tekrar izlemek istiyoruz’ dedi. Meğerse imtihanı kazanmışım”. Anne- oğul sevinçle meskene dönerler. Mesken halkına Garbis’in dans edeceğini söylemezler. Baba Tavit Bey’in buna kesinlikle müsaadesi yoktur. Oğlunun dansa olan yeteneğinin farkında olmasına karşın bunun bir sanat, bir meslek olduğunu kabul etmez. Garbis’in hayatında yeni bir sayfa açılır. O yıllarda, mahalleden arkadaşı Zerrin Arbaş da konservatuvarı kazanmıştır. Zerrin, Harbiye Caddesi üstünde, Garbis iki sokak ardında oturuyordur. Konservatuvara birlikte gidip gelirler: “Hazırlık sınıfını okutup, sınıf atlattılar. Bale kısmı şimdi yoktu. Sonraki yıllarda açıldı. Konservatuvarda birinci evvelce piyano, solfej dersleri aldım. Konutta piyano ne gezer! Annemin dikiş diktiği varlıklı madamlara rica eder, cumartesileri bir saatliğine onlarda çalışırdım. Baleye geçince, annemle Beyoğlu’na gidip uzun taytlar aldık. Dans ettikçe taytların dizi çıkardı. Annem gizlice onları onarır, sabah ben okula gitmeden hazır ederdi. Okula Zerrin’le giderdik. El ele tutuşur, Taksim-Yıldız otobüsüne biner, Beşiktaş’ta iner, oradan da konservatuvara yürürdük. Okuldan da bir arada çıkardık. Tekrar el ele mahallemize döner, konutlarımıza giderdik. Bu her sabah ve akşam tekrarlanırdı. Çok sonraki yıllarda okul çıkışlarında Baylan’a gitmeye başladık. O birinci zamanlardaki çekingenliğimiz kalmamıştı. Kent tiyatrosunun oyuncuları, Erol Günaydın, Haldun Dormen ve daha birçok ismi Baylan’da tanıdım. Annem Zerrin’e çok güvenirdi. Onun koruyuculuğunda okula gittiğim için kalbi ferahtı. Tek kaidesi vardı: ‘Baban gelmeden meskende ol!’ Derslerimiz çok ağır, eğitmenlerimiz epey disiplinliydi. Ankara’dan günübirlik gelip giden hocalarımız vardı; Trewis Kemp ve eşi Molly Kemp’i unutamam. Onların provaları uzar, konuta geç dönerdim. O vakit babamı yatıştırma misyonu annemdeydi: ‘Garbis’in imtihanı var. Arkadaşında ders çalışıyor, birazdan döner’. Bu türlü böyle yıllar geçti. Tepabaşı Dram Tiyatrosu’nun birinci baleti benim. Fevkalade temsillerde sahneye çıktım… Aida, Carmen, Yevgeni Onegin, Şen Dul…Babamın hiçbirinden haberi yoktu. Bu saklılığı sürdürmek elbette zordu. Ancak kaçırdığımız bir şey varmış. Bir gün Satılmış Nişanlı (Prodona Nevesta) sahneleniyor. Ben de varım olağan. Radyoda da naklen veriliyor. Rap rap rap ayak sesleri… Babam anneme dönüp demiş ki; ‘Bak Garbis dans ediyor!’ Annem harikulade şaşırmış. Oysaki bilirmiş de sesini çıkarmazmış sevgili babacığım. Bunu öğrendikten kısa müddet sonra askere gittim. Askerden dönünce yepisyeni bir hayatın başlayacağını düşünürdüm. Her gece bunun hayalini kurarak, gün sayardım. Askerlik bitecek, döndüğümde ismini duyurmuş bir balet olarak karşılanacağım ve hepsinden kıymetlisi babam beni sahnede izleyecek. Hiçbir şeyden korkmadan, büsbütün hür olarak dans edeceğim. Hayat… Bir haber geldi. Babamı trafik kazasında kaybetmişiz. Peşinden bir haber daha geldi, Tepebaşı Dram Tiyatrosu yanmış!”
Garbis Baltaoğlu, bale günlerinden. İŞ HAYATI: MANİFATURA KEĞAM, KADIKÖY GALERİ MURAT, GARBO İÇ GİYSİ
Peş peşe gelen bu acı haberlerle sarsılan Garbis Beyefendi, askerden döner dönmez Tepebaşı Dram Tiyatrosu’nu görmeye masraf. Tiyatronun yanmış yıkılmış manzarasını günlerce unutamaz. O gün kendi kendine bir karara verir, “Bu ülkede sanat yapılamaz”. Danstan kopmadan iş hayatına atılmanın yollarını düşünür: “Tepebaşı Dram, benim yurdumdu. Konutum, ocağım başıma yıkılmış üzere hissettim. Ben orada dans edecektim, babam beni izlemeye gelecekti… Her şey bir anda alt üst oldu. Çaresizlik içinde günler geçerken, eniştemin babası anneme tiyatrodan ne kazandığımı sormuş. 360 lira kazanıyordum. Onların Kadıköy’de bir manifatura dükkânı vardı, Keğam Manifatura. Eski Kadıköylüler burayı hatırlarlar. Yanında Nefis Muhallebicisi, Kanarya Mağazası vardı. Kadıköy Çarşı içinde çok sevilen, iyi iş yapan bir dükkândı. Burada gelsin başlasın, bin 500 lira da maaş vereceğiz demişler. En azından elime geçen parayla anneme iyi bakarım diyerek, kabul ettim. Bir bayram öncesiydi. İşverenim dükkanın vitrinini yapıyor, ben de tezgahta duruyordum. İşveren acil bir telefonla konuta gitmek zorunda kaldı. Vitrin düzenlemesi yarım kaldı. Konservatuvarda dekor-kostüm dersi görmüştük. Çekine çekine vitrine geçtim. Kendi zevkimle bir tasarım yaptım. Sonraki gün satışlar patladı. Dükkân doldu, taştı. Bundan bu türlü Kadıköylü dükkan sahipleri yalvar yakar beni vitrin yapmaya çağırıyordu. İş hayatım hoş gidiyordu. Dans etme dileği ile yanıp tutuşuyordum. Bir gün öğrendim ki arkadaşlarım bir bale kümesi kurmuşlar, Çağdaş Bale. Beni de kümeye davet ettiler. Hafta sonları provalar olurdu. Harbiye Kent Tiyatrosu’nda da pazartesi günleri temsiller veriliyordu. Çabucak katıldım. Hafta içi çalışıp, hafta sonu dans etmeye devam ettim. Hayat yavaş yavaş yoluna giriyordu. Eniştemin ailesi işleri büyüttü. Galeri Murat isminde bir mağaza açtılar. İşverenim baktı ki benim bayan müşterilerle aram iyi, bayan gustosundan anlıyorum bana bir iç giyim atölyesi kurdu. Altı-yedi kişilik bir atölye. Ben orada GARBO markası ismi altında (Adının ve soyadının baş harflerinden türettiği bir isimdir) ne gecelikler, ne sabahlıklar tasarladım. GARBO geceliği olmayan kızların çeyizi eksik sayılırdı.”
Huysuz Virjin’in GARBO reklam yüzü olduğu çekimler. DOSTLUKLAR: SEYFİ DURSUNOĞLU, ZEKİ MÜREN
Garbis Beyefendi, dans etmediği vakitlerde dikiş diker. Her iki yeteneği de ona orijinal dünyaların kapısını açar, sıra dışı beşerlerle dostluklar kurmasına vesile olur. Zeki Müren ile iç giyim dizayncısı olduğu yıllarda tanışır. “Sanat Güneşi”nin ropdöşambırlarını tasarlar, içine lavanta kesesi koymayı da unutmaz ki mis koksun. Zeki Müren, onun ince işçiliğini, titiz terziliğini, nezâketini çok beğenir. En çok da dürüstlüğünü, işine olan hürmetini takdir eder. Bir gün sorar: “Sizi hiç gece kulüplerinde, gazinolarda görmedim. Beni dinlemeye bile gelmediniz”. Garbis Bey’in karşılığı şöyle olur: “İşim, aşım, hayatım. İş, hepsinden evvel gelir”. Zeki Müren bu cevaba şad olur. Uzun yıllar sarsılmayacak bir dostluğun temeli bu türlü atılır. En yakınındaki yardımcılarını seçerken kesinlikle Garbis Bey’e danışır, tekliflerini dinler. Seyfi Dursunoğlu da yakın arkadaşları ortasındadır. Seyfi Dursunoğlu ile o şimdi Huysuz Virjin olmadan evvel, SSK’da bir memurken tanışırlar: “Seyfi Beyefendi benim 63 yıllık arkadaşım. Ben konservatuvar öğrencisiyken, o Tepebaşı Dram’ın karşısındaki Toplumsal Sigortalar Kurumu’nda memurdu. Sahne hayatı sonra başladı. Onun da dikiş nakışa büyük yeteneği vardı. Pek çok elbisesini kendi tasarlamıştır. Elbiselerinin üzerine pul, incik boncuk üzere şeyler işlemeyi severdi. Bunlar da Türkiye’de şimdi gereğince yoktu. Bana rica ederdi ki, konservatuvardan getireyim. Ne yapar eder ona boncuk bulurdum. Bir gün İzzet Günay ona bir elbise armağan etti. Hayli kıymetli, annesinden yadigarmış. Beraberce o elbiseye eklemeler yaptık, pelerin vs. diktik. Uzun yıllar bu elbiseyi sahnede kullanmıştır”. Seyfi Dursunoğlu’nun en büyük hobisi goblen işlemektir. Bu hobisini yakın etrafındakilere de öğretir: “Ben yıllarca her pazar günü Seyfi Bey’in Çengelköy sırtlarındaki meskenine giderdim. Pek memnun olurdu beni görünce. Benim bir defilemde modellik bile yaptı. Sonraki gün ona gideceksem akşamdan tembihlerdi. ‘Sabah çok erken gel. Kahvaltıyı bir arada yapacağız’. Kahvaltıdan sonra o goblen işlerdi, ben sıkılırdım. Bir gün bana da öğretti. Çok zevk aldım. Bugüne kadar sayısız goblen işledim. Konutumun duvarlarını süsler. Her biri bir hatıra. O kadar iyi öğrendim ki, Seyfi Bey’i bile geçtim. Bu durum ortamızda tatlı-sert bir rekabet yaratırdı. Seyfi Beyefendi gerçekten tam bir “Huysuz”du. Yeniden de yarım asırdan fazla dostumdur. Rahmetle anıyorum”.
Garbis Beyefendi, artık dans etmiyor, dikiş dikmiyor lakin goblen işlemeye devam ediyor. Mükemmel bir gül serisine başlamış. Heyecanla anlatıyor. Bir kızıl gonca açılmış koca bir güle dönüşecekmiş. Kim bilir… Tahminen de o “gülün kokusu dünyayı tutacak”.
Garbis Baltaoğlu’nun işlediği goblenler. Gazete Duvar
