“Huysuz Virjin” olarak tanınan Seyfi Dursunoğlu’nun vefatı büyük üzüntü yarattı. 2016 yılında vefat eden gazeteci Hakkı Devrim, Radikal gazetesindeki zaviyesinde dostu Dursunoğlu’nu yazmıştı. 2004 tarihli “Huysuz Virjin’se anlatan hayatının hikâyesini, elbette tadına doyum olmaz” başlıklı zaviye yazısında Dursunoğlu’nun hayatından bahsetmiş ve anı kitabı “Katina’nın Elinde Makası”ndan modüller paylaşmıştı.
Hakkı Devrim’in zaviye yazısı şöyle:
“Tursun ailesi Trabzon’dan İstanbul’a 1938’de göçmüş. Soyadları sonradan Dursun olacak. 1932 doğumlu oğul Seyfettin bir değişiklik daha yaparak Dursunoğlu’na çevirecek bu soyadını.
Altı çocuklu aile Vefa’da bir meskene yerleşmiş. Karagümrük’e, sonra Beylerbeyi’ne geçecekler.
Atikali’de başladığı ilkokulu Beylerbeyi’nde bitiren oğul, Arnavutköy’deki Feyziati Lisesi’ne devam edecek. (Arada Heybeliada Deniz Koleji var, lakin askerî disiplin ona nazaran değil) Edebiyat Fakültesi’nin İngiliz Filolojisi kısmı. Onu da yarım bırakarak, Toplumsal Sigortalar Kurumu’nda çalışmaya başlayacak.
Niçin bu türlü yapıyor bu çocuk? Bence, bir an evvel bağımsız kalmak, mahsusen baba sultasından kurtulmak için. Hakikaten çabucak Şişli’de başka bir meskene çıkıyor.
Orada duracağını ve yetineceğini sanmayın. Sıra dışı bir şeyler yapmaya niyetli bir genç adamdan kelam ediyoruz.
*
Biz onunla yıllar sonra tanışacağız. Bana, İstanbul’a gelişimizde benzerlikler var üzere geldi.
1938’de biz de Samsun’dan İstanbul’a geldik. Altmış altı yıl oluyor Seyfi Beyefendi Dostum! Hişt, orada mısın? Senden laf edeceğimi anladın, okuyor musun?
Biz Şehzadebaşına yerleştik. Ben gidip dördüncü sınıfa kaydoldum; Beyazıt’ta, Üniversite’nin yanındaki sokakta.
Benzerlikler daha bitmedi. Bir yıl sonra biz de bir Boğaz semtine taşındık, Arnavutköy’e. Sonra Beşiktaş. Birkaç yıllık bir Anadolu turnesi daha ve İstanbul. Bu sefer Ortaköy ve Kabataş Lisesi. Feyziati’nin futbol alanında çok top koşturdum ben de.
Bir bakıma anlamsız ayrıntılar, tesadüfler de denebilir. Lakin birebir periyotta ve birebir mekânlarda yaşamış kişiler arasında görünmez bağlar oluyor.
Ben buna nesildaşlık ismini taktım.
*
Seyfi Dursunoğlu’nun -nâmıdiğer Huysuz Virjin’in- hatıralarını okudum. Katina’nın Elinde Makası. (Alfa Yayınları).
Korhan Atay ile Figen Kumru Akşit, haftada ikişer günden üç dört ay boyunca birlikte yaşamışlar; kendi deyişleriyle söylersem, Seyfi-Virjin çiftiyle.
Sadeliği içinde korkunç bir hayat Seyfi’ninki. (Nesildaşlığımıza güvenerek ismiyle anıyorum.)
Akıl almaz bir dürüstlükle anlatmış kendisini; çocukluğundan başlayıp 35 yıllık sanat hayatının hikâyesini… Sırlarını faş etmeyi, kimi dostlarıyla beğenilmeyen kişi olmayı, aile içi gerçekleri dışa vurmayı göze alarak; zaaflarını, cürümlerini da saklamadan… Şovunun benzersizliği, dünya ölçütündeki kıymeti konusunda yok bölgeye tevazu göstermeden.
Arkadaşlar arası konuşmalar havasında Figen ile Korhan sormuşlar; kendisi dahil kimseyi sakınmadan -fazla da harcamadan- içinden geldiği üzere anlatmış. Rencide etmek istemediği bir kişi var. O da Huysuz Virjin.
Okuyun bu şık kitabı demekle yetinmeden, aklımda kalanlardan örnekler vereyim:
Meskende çalışan «Madam Teyze»yi anlatıyor. Yaşlı ve yakışıksız. Seyfi 24-25 yaşlarında. Sarhoş geldiği bir akşam. Bu bir birinciydi, diyor.
Köprüden Boğaz vapuruna binecek. Merdiveni inerken iskelede iki koyun ile bir inek görünce irkiliyor. «Hayvanları da vapura mı bindirecekler?» Gözleriyle hayvanların ipini takip ediyor, ipin ucundaki babasıdır.
«Zeki Müren beni takımına alır mı, diyor. Huysuz olduğumda bile almadı. Zira çabucak derhal birebir makyajı yapıyoruz». Ve Zeki’nin menajeri vasıtasıyla ondan, Ankara’yı çabucak terk etmesini isteyişini anlatıyor.
Anası ile babası Huysuz Virjin olarak hiç görememişler, bilmemişler onu.
Hamiyet Yüceses, Perihan Altındağ, Safiye Ayla ve Müzeyyen Senar. «Birbirlerini hiç methetmezlerdi».
Sezen Aksu’nun onun için yazdığı kantonun başına gelenler. Nükhet Duru zekalıdır, Sibel Can o kadar değil. Ali Poyrazoğlu, patronların en iyisi. Kontrat yaparken «Beni Dalaman Havaalanı’ndan limuzin alacak, otelde kral dairesi açılacak» diye yazdıran Bülent Ersoy.
Reddettiği roller: Tatlı Hayat’ta Neco’nun oynadığı komşu. Dadı’da Haldun Dormen’in oynadığı uşak. Komser Şekspir’de Kadir İnanır’ın oynadığı komiser.
Şovlara bakışı: Hülya Avşar, Gülben Ergen gereğince hazırlanmayanlar. Cem Yılmaz’ınki şov değil stand-up, doğaçlaması yok. Okan Bayülgen seyirciyle diyalog kurabilen, doğaçlamaya en yakın şovmen. Beyaz’a gelince; bir şovmenin formdan şekile girmesi, güldürünün en kolay biçimidir. M. Ali Erbil, «Erkek kılığında beni oynuyor. Esprisi yok. Benim taklidim, lakin benden çok parası var».
*
«Özel ömrümü sanatım için feda ettim. Şahsi ömrüme fazla girmesek daha iyi diye düşünüyorum».
«Türkiye eşcinselleri seviyor; gidip seyretmeyi dalga geçmeyi seviyor. Bunu seviyor, lakin çoluğuna çocuğuna seyrettirmez. Televizyonda olmaz».
«Kulüp 12’de bir gece, programım bittikten sonra kulise giderken Zeki Müren kolumdan yakaladı. dedi. Gerçekten doğruymuş söylediği».
Arada bıçkın hikâyeler, cüretli şakalar var anlattığı. Onları da siz okuyun, hepsini benden beklemeyin.”
Gazete Duvar
