Gazapizm, dün gece Harbiye Cemil Topuzlu Açıkhava Tiyatrosu’nu sözün tam manasıyla salladı. Pandemiden ötürü yer tarafından seyirci sayısında kısıtlama yapılsa da, ilgi oldukça büyüktü. Yanılmıyorsam, Harbiye Açıkhava Tiyatrosu’ndaki birinci rap konseri bu. Rap müziğin İstanbul’un en kıymetli konser yerlerinden birinde, geniş bir kitleye seslenmesi, bu müziğin kitleselleştiğini de artık net bir formda gösteriyor. Elbette Gazapizm’in de… Onu dinlemeye gelenlerin ortasında yalnızca kemikleşmiş, bildik rap dinleyicisi yoktu; farklı kısımlardan birçok dinleyicinin bu konserde buluştuğunu söylemek yanlış olmaz.
Gazapizm, asıl ismiyle Anıl Acar, konserde eski ve yeni çalışmalarından olmak üzere hiç orta vermeden toplam on dokuz müzik söyledi. Açılışı, 2016’da çıkardığı Bir Gün Her Şey isimli çalışmasından Gece Sabahın modülüyle yapan Gazapizm, kapanış müziğinde da Heyecanı Yok’u seslendirdi. Sahnede birçok konuk müzisyeni de ağırlayan, düet yapan Gazapizm’e Dayan müziğinde saksafonuyla Korhan Futacı, Bu Hayal müziğinde Muhlis Berberoğlu eşlik ederken, Yaşanırsa Diye ve Kalbimde Çukur müziklerinde Cem Adrian’la, Ruhun Ölmüş Senin ve Perişan müziklerinde ise Gaye Su Akyol ile düet yaptı. Perişan müziğinin klibi de birinci sefer bu konser sırasında gösterildi. Geri vokalde ona eşlik eden Bahar Sönmez’le de enfes bir düet yaptı. Ardında çalan orkestrada ise Ateş Berker Öngören (gitar), Berkan Keser (klarnet, saksafon), Ecem Otgucuoğlu (bass), Cihad Akbay (davul), Fırat Akcan (trompet), Su Salih (trombon), Özge Sorgun (keyboard- keman) ve Dj Sivo yer aldı.
Açıkçası bir saati aşan bir performansla dinleyicinin ilgisini ve iştirakini daima yüksek tuttu. Heyecanlıydı ve bu heyecan onun coşkusunu besleyen, sahnede olma memnunluğunu yükselten bir öge. Hani sahnede devleşiyor dediklerimizden biri o.
Konserin en can alıcı, en acıtıcı anlarından biri de bayana yönelik şiddete, cinayetlere karşı yazdığı, söylediği Kutlu Olsun Günün müziğiydi. Hem müziğin kelamları, hem yarattığı atmosfer hayli sertti. Sahnenin ardındaki ekranda “Yeter” sözcüğüyle bir arada öldürülen bayanların isimlerinin geçmesi seyirciyi ayağa kaldırdı. Müzik bittiğinde herkes ayaktaydı ve alkışlıyordu.
İşin açıkçası Gazapizm gazabını da yanında getirmişti. Kimeydi bu gazap? Erkek şiddetine, erk’e, ezene, adaletsizliğe, çalışanı sömürene, varlıklı yoksul diye ayıran sisteme, bağımsız ve özgür sanata karşı olanlara, haksızlığa… Bu gazabın izleri konsere baştan sona yansıdı. Toplumsal eşitsizliğe karşı yansısını, isyanını lisana getiren Gazapizm, ekonomik açıdan üst sınıfın alt sınıfa köle muamelesi yapmasını, onlara insan değil, diğer bir yaratıkmış üzere davranmasını kabul edemeyeceğinden kelam etti. Bu kelamların çabucak gerisinden Ölüler Dirilerden Çalacak isimli müziğini seslendirmesi de kuşkusuz bir hesaplaşma içeriyordu.
Tüm bir konser boyunca, alt sınıfların, sokağın, haksızlığa, şiddete uğrayanların sesini duyurdu. Lakin bu ses yas tutmaktan çok mücadeleci bir tonla tınladı. İsminizi İstiyorlar derken, bir tek isim bile vermemiş olmanın gururunu, Kâfi derken, sahiden bıçağın kemiğe dayanmasının sonucunda söylenen kararlı, altı dolu bir sözcük olduğu hissini tüm seyirciye yansıttı.
Velhasıl içinde yaşadığımız bu güç günlerde bu müzikler sayesinde bir ortaya gelmek bize iyi geldi.
Gazete Duvar
