Burcu Özkaya Günaydın
HATAY – Mahsusen bayan örgütlerinin savaşı ve kamuoyunun reaksiyonuyla üç yıl evvel geri çekilen “Çocuk istismarcısına evlilik affı” düzenlemesi korona sürecinde İnfaz Yasası ile tekrar gündeme geldi. Kamuoyu ve bayan örgütlerinin ağır yansısına yol açan husus gündemdeki mekanını koruyor. Düzenlemeyi “Parçalanmış aileleri kurtarma” halinde lanse edenler var. Toplumsal medya ve televizyon programlarında “Nenelerimiz, dedelerimiz 14-15’inde evlendi, pek de mutlulardı” söylemleri dolanırken; biz de mevzuyu öznelerinden dinleyelim dedik…
Kimisi 14’ünde, kimisi 17’sinde evlendi. Fakat hiçbiri bu evlilikleri istemedi. ‘Eşimi sevdim fakat aşık olmadım’, ‘Düğünden sonra meskene gitmek istedim’, bu kelamlar yıllar evvel evlat yaşta evlenenlere ilişkin. Gelin “14’ünde 15’inde evlenenler ne kadar mutluymuş” hikayelerini dinleyelim.
‘İLK YALNIZLAŞMA O VAKIT BAŞLIYOR’
33 yaşındaki bir evlat anası, Neslihan A. 17 yaşında evlenmiş. 2003 yılında boşandığı eski eşi kendisinden resmiyette 11 ancak gerçekte daha büyükmüş.
.
Eşi yurt dışına, Arap devletlerine çalışmaya gittiği için Neslihan, eşinin ailesinin yanında kalıyormuş. Hem eşi hem de eşinin ailesi tarafından yıllarca ruhsal ve fiziki şiddete maruz kalan Neslihan şunları söylüyor: “Erken evlilik bana memnunluk getirmedi. Bilakis, daha birey olamadan sizinle farklı ilişkileniyor aile bireyleri. Mesela ben bir biçimde evlenmeye ikna edildiğimde (zorlama yoluyla) birinci icraatları, yaşıtlarımdan ve kardeşlerimden uzak tutma gayretleri oldu. Buna meal veremedim ve şaşkına döndüm. Yetişkinlerin muhabbeti de sizi hiç sarmıyor. Birinci yalnızlaşma o vakit başlıyor. Evlilik kimimize nazaran oyunken kimimize nazaran de kâbus oluyor. Benim için bir kâbustu.”
“Ben dudak dudağa öpüşmekten evlat oluşur sanıyordum. Yani düşünün ki cinselliğe dair fikrim bile yok” diyen Neslihan, eski eşi ve ailesi tarafından mütemadi, konutu çekip çevirip iyi bir eş olması için terbiye edilmeye çalışılmış. Bu evliliği bitirmek için çok uğraşmış Neslihan. Evladının hakkı olan nafakadan dahi vazgeçmiş, bir an evvel evliliği bitirmek için. Neslihan’ın bugün bile rastgele bir hatun tevellüt tabibine gittiğinde, evlat yaşta ana adayları gördüğünde içi kan ağlıyor. Neslihan, kendi yaşadıklarını sair evlatların yaşamaması için evlat evliliğinin önünü açacak yasaya karşı olduğunu söyledi.
‘ANTAKYA’YA GİDECEĞİM DİYE EVLENDİM’
.
Emel Yüksel, 14 yaşındayken ailesinin kendisine, “Seninle evlenmek isteyen biri var, evlenir misin?” diye sorduğunu, o periyot Samandağ’da oturduğunu ve “Antakya’ya gideceğim” diye düşünerek, “Olur, evlenirim” dediğini anlatıyor. Evliliğin ne olduğunu dahi anlamadan ana olan Yüksek’in eşi de Arap devletlerine çalışmaya gidiyormuş. Emel, eşi yurt dışındayken eşinin ailesinin yanında yıllarca, hem fiziki hem de ruhsal şiddete maruz kalmış. Evliliğin ne olduğunu bilmeyecek yaşta evlenilmesine karşı olduğunu söyleyen Yüksek, “Evliliğin, sevginin ne olduğunu bilmeden evlendim, bir vazife bilinciyle. Evlatların küçük yaşta evliliği yasasını yanlışsız bulmuyorum” diye konuştu.
‘BABAMI AFFEDEMİYORUM’
Leyla Yolcu, 17 yaşında amcasının oğluyla evlendi. Amcasının maddi durumu iyi olduğu için pederinin “Rahat edersin” diye evlendirdiği Leyla, eşini insan olarak devranla sevmiş lakin, “Hiç aşık olmadım” diyor.
.
Evlenmek bölgesine eğitim alarak hemşire olmak isteyen Leyla, “Benim geleceğimi çaldı” dediği pederini hala affedemiyor. Leyla, evlilik gecesini ve sonrasında yaşadıklarını şu laflarla anlattı: “Evlendiğim gece ağabeyime, ‘Beni de götür.’ dedim. O gece abim sabaha kadar yanımda kaldı. Evliliğin ne olduğunu bilmiyordum. Daima, ‘Başka bir hayatım olabilirdi.’ diye düşündüm. Pederim ölmeden evvel benimle konuşmak istedi. Bana, ‘Sen hiç bahtiyar olmadın, beni affet!’ dedi. Affedemedim. Zira bu hayat benim değildi. Bu yüzden evlat yaşta evliliğini legalleştiren yasaya sonuna kadar karşı olacağım.”
Gazete Duvar
