Malatya’nın Yeşilyurt Belediyesi’nin Almanya’ya seminere gönderdiği 45 bireyden yalnızca 2’sinin geri dönmesi belediyeler eliyle gri pasaportlu insan kaçakçılığı tertibi yapıldığı argümanını gündeme getirirken, gibisi bir durumun da Elazığ’ın Akçakiraz İlçe Belediyesi’nde yaşandığı ortaya çıktı. Akçakiraz Belediye Lideri AK Partili Sebahattin Kaya yurt dışı gezisi diye Bremen’e gönderilen kafileden çok sayıda kişinin dönmemesiyle ilgili konuşurken “Bir dostun hatırına bu türlü bir şey yaptık” tabirini kullandı.
Tezlere nazaran, insan kaçakçıları belediyeyle ilgiye geçerek yurt dışındaki şirket yahut kurumla ortak proje geliştireceklerini ve seyahat düzenleyeceklerini bildiriyor. Böylelikle bu şahıslara belediye üzerinden hizmet damgalı pasaport çıkarılıyor. Listeye kimi belediye yöneticileri ekleniyor. Kaçaklar bu yolla gittikleri Almanya’dan kayıplara karışıyor.
Sözcü muharriri İsmail Saymaz, Malatya Yeşilyurt’un yanı sıra Van’da Tuşba, Elazığ’da Baskil, Arıcak ve Akçakiraz ilçelerinin de kaçakçılıkta köprü fonksiyonu gördüğünü, Akçakiraz Belediyesi’nin ‘Almanya ve Türkiye ortasında köprü oluşturmak amacıyla’ Göçmenler Yardımlaşma ve Dayanışma Derneği ile 1 Kasım 2019’da yaptığı protokolün nasıl insan kaçakçılığı tertibine döndüğünü yazdı. Akçakiraz Belediyesi eliyle giden 48 bireyden yalnızca üç kişinin geri döndüğü öne sürüldü. AK Partili Akçakale Belediye Lideri Sabahattin Kaya, 48 bireyden yarısında pürüz çıktığını, bu sebeple ’20 kişi civarı’nda insanın gidebildiğini sav etti. Kaya’nın Saymaz’ın sorularına şöyle karşılık verdi:
‘KARI ZİYANINDAN FAZLAYSA DOĞRUDUR, HELALDİR, HOŞTUR’
– Projeyi kim getirdi?
Almanya’da yaşayan Elazığlı bir hemşehrimiz. Buralar dar bir alan, kapalı bir alan. 2-3 üniversitemiz, organize endüstrimiz yok. Vatandaş işsiz güçsüz… Dedik buradan masraflar, iş güç sahibi olurlar. Bana makul geldi. Burada Türkiye Cumhuriyeti’ne yük olacak beşerler gidiyor. Euro, altın ve dolar gönderiyor. Annesini babasını rahatlatıyor. Bir şeyin kârı ziyanından fazlaysa doğrudur, helaldir, güzeldir. O mantıkla baktım.
– Gidenleri tanıyor musunuz?
Üçünü tanıyorum.
– Hepsi Akçakirazlı mı?
Elazığlı. İlçemizden iki kişi var.
– Yani siz çalışmaları için müsaade verdiniz.
Evet. Bu beşerler gidecek, gezecek, imkanı olursa çalışacak. Sonradan duyduk ki bu iş bir bölüm ve meslek kümesi haline gelmiş. Üç dört sefer daha bu türlü teklif geldi. Gündemimize almadık.
– Dönmeyeceklerini biliyor muydunuz?
Bunlar bize dedi ki: “Gideceğiz, alanı göreceğiz, Hoş bir alan çalışmasından sonra gidebilirsek gideceğiz.” Yani gelecekler, anne babalarından müsaade alacaklar. Benim yardımcım ve meclis üyem de gitti. Onlar da tahminen gelmeyebilirdi.
– Nasıl gittiler?
Uçakla. Tıpkı otelde kalmışlar. Yabanî depolamayı ve çöp arıtma tesisini gezdirmişler.
– Bu dernek nerede?
Bilmiyorum.
– Ancak protokol yapmışsınız.
Yaptık ancak kimdir, nedir, necidir; çok içinde değilim.
– Elazığ’da mı?
Yok, Almanya’da.
– Hemşehrinizle sonradan konuşabildiniz mi?
Konuştum. “Otelden kaçtılar” dedi. Ben daha üzerine düşmedim.
– İki görevliniz anlamamış mı?
Anlamamışlar. Bizimkiler birkaç gün uzattılar. Eş dost akrabaları gezeceğiz demişler. Son iki üç gün onlardan ayrılmışlar.
– Sizi aradılar mı?
Yok. “Pasaportların hepsi geri gelecek” dediler, gelmedi.
– Listeyi kim yapmıştı?
Ben hiç karışmadım.
– Listeyi kim yaptı? Almanya’daki hemşehriniz mi?
Evet.
– Bu bireye çok güvenmediniz mi?
Diyorum ya işte, o denli bir süreçti, bir anda bu türlü geldi, bir haftalık bir görüşmeydi, yoğunluktan geldi geçti.
– Belediye kasasına bir şey girdi mi?
Evet, bir araç aldılar.
– Ne aldılar?
Bir kamyon.
– Fiyatı ne kadar?
100 bin TL.
– Yeni mi?
İkinci el, canım.
– Siz aslında kamyon karşılığında müsaade verdiniz.
Bana da cazip geldi. Nasıl olsa benim işçim de gidecek. Lakin kesim haline gelmiş.
Gazete Duvar
