Ahmet Uhri
Babam ben yirmi bir yaşımdayken öldü. Şair’in dediği üzere “kör oldum…” Otuz yaşıma kadar babasız büyüdüm. Gözlerim açıldığında arkeoloji kısmında hayatımın da ikinci kısmı başladı, tahminen de ikinci perdesi ve yirmi sekiz yıldır bu ikinci perde kapanmadı. Bu perdedeki başrol oyuncusu elbette herkesin hayatında olduğu üzere kendimdim, değil mi ancak herkes kendi hayatının başrol oyuncusudur. Lakin temel oğlan olmakla sinema bitmiyor bu sinemanın öteki oyuncuları da var. Bunlardan benim için en değerlisi Altan hocaydı, başka ismiyle Atılgan. Meğer ben Atılgan’ı hocamı tanıyana kadar Uzay Yolu dizisindeki uzay gemisinin ismi olarak bilirdim. Sanırım dizinin imalcileri yahut senarist/ler diziyi çekmeden ya da yazmadan evvel hocamla tanışmış. Neyse özcesi babamla geçirdiğim vakit bütün hayatımın yirmi bir yılıyken Altan hocamla geçirdiğim vakit yirmi sekiz yıl olmuş yani bir babam da Altan hocamdır desem palavra olmaz. Fakat çocuklar bazen hayırsız olabiliyorlar, kendisini hastalığı müddetinde çokça ziyaret edememiştim bu nedenle hayırsızlıktan kelam ettim kimse üstüne alınmasın.
Çok sevdiğim Altan hocamı toprağa verdik dün. Âlâ bir bilim insanıydı ve son konuşmamız bilimin yegâne gerçek olduğu ve gerçeğin de bilim olduğu üzerineydi konuştuğumuz diğer birçok bahsin yanı sıra. Öteki konuştuklarımız ben de kalacak ölene kadar. Hocalığının ve insanlığının tesirini üzerimizde derinden hissettirirken kızgın olduğunda bile kin tutmamayı öğretmişti bana. Altan hoca olmakla, Atılgan olmayı farklı tutabilmiş miydi bilmiyorum fakat Atılgan bir hocamızdı. Verdiğin dersler için bir kere daha teşekkürler hocam. Âlâ yolculuklar…
Gazete Duvar
