Anayasa Mahkemesi, gazeteci-yazar Ahmet Altan’ın ikinci sefer tutuklanmasıyla ilgili ferdi başvurusunu ‘kabul edilemez’ buldu.
“FETÖ medya yapılanması” soruşturması kapsamında gözaltına alınan Altan, 23 Eylül 2016’da, “Türkiye Cumhuriyeti Hükümetini ortadan kaldırmaya yahut vazifesini yapmasını engellemeye teşebbüs etme ve silahlı terör örgütüne üye olma” hatalarından tutuklandı.
İstanbul 26. Ağır Ceza Mahkemesinde tutuklu yargılanan Altan, mahkemenin 16 Şubat 2018’deki kararıyla “cebir ve şiddet kullanarak, Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’nın öngördüğü tertibi ortadan kaldırmaya, bu tertip yerine öbür bir sistem getirmeye yahut bu nizamın fiilen uygulanmasını önlemeye teşebbüs etme” cürmünden ağırlaştırılmış müebbet mahpus cezasına çarptırıldı.
Temyiz üzerine Yargıtay 16. Ceza Dairesi, 5 Temmuz 2019’da, darbeye teşebbüs hatasından verilen ağırlaştırılmış müebbet mahpus cezasını bozarak Altan’a, “silahlı terör örgütüne bilerek ve isteyerek yardım etme” hatasından ceza verilmesine hükmetti.
Bozmaya uyan İstanbul 26. Ağır Ceza Mahkemesi, 4 Kasım 2019’da bu kere “terör örgütü üyesi olmamakla birlikte örgüte bilerek ve isteyerek yardım etme” kabahatinden 10 yıl 6 ay mahpus cezası verdiği Altan’ın isimli denetim kaidesiyle tahliyesine karar verdi.
İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığının 6 Kasım 2019’da tahliye kararına itiraz etmesi üzerine Ahmet Altan, İstanbul 27. Ağır Ceza Mahkemesinin kararıyla 13 Kasım 2019’da tekrar tutuklanarak cezaevine gönderildi.
‘HÜRRİYETİM İHLAL EDİLDİ’ BAŞVURUSU
Tutuklama kararına yaptığı itirazlardan sonuç alamayan Ahmet Altan, 21 Kasım 2019’da Anayasa Mahkemesine ferdî müracaatta bulundu.
“Hapis cezasına mahkum edildiğini, isimli denetim kararıyla tahliye olduğunu lakin İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığının tahliye kararına yaptığı itirazın kabulü üzerine, tutuklama için gereken koşullar bulunmamasına karşın tekrar tutuklandığını” belirten Altan, kişi hürriyeti ve güvenliği hakkı ile söz ve basın hürriyetlerinin ihlal edildiğini savundu.
ANAYASA MAHKEMESİ’NİN DEĞERLENDİRMESİ
Ferdî başvuruyu kıymetlendiren Anayasa Mahkemesi İkinci Kısmı, Altan’ın başvurusunu kabul edilemez buldu. Yüksek Mahkemenin münasebetinde, Anayasa’nın bireylerin fizikî hürriyetlerini garanti altına alan 19. hususunun kişi hürriyetinin kısıtlanmasına imkan tanıdığı durumlardan birinin de “mahkemelerce verilmiş hürriyeti kısıtlayıcı cezaların ve güvenlik önlemlerinin yerine getirilmesi” olarak belirlendiği kaydedildi.
Bu nedenle yargı organlarınca verilecek mahkumiyet kararları kapsamında mahpus cezasının yahut güvenlik önlemlerinin infaz edilmesinin kişi hürriyeti ve güvenliği hakkını ihlal etmeyeceği belirtilen münasebette, lakin Anayasa’nın 19. hususunun gayesinin şahısları keyfi bir formda hürriyetten mahrum bırakılmaya karşı korumak olduğu, kişi hürriyetine getirilecek sınırlamaların da unsurun gayesine uygun olması gerektiği belirtildi.
Somut olayda, 10 Eylül 2016’da gözaltına alınan ve 22 Eylül 2016’da tutuklanan müracaatçı hakkında 4 Kasım 2019’da mahkumiyet kararının tesis edildiği ve kararla birlikte yurt dışına çıkış yasağı biçimindeki isimli denetim önlemi uygulanarak müracaatçının tahliyesine karar verildiği hatırlatıldı.
Lakin İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığının tahliye kararına itirazının kabul edildiği ve süreç sonunda müracaatçının 13 Kasım 2019’da tutuklandığı tabir edilen münasebette, Ahmet Altan’ın, “suç isnadına bağlı tutulma” halinin, hakkında birinci derece mahkemesince mahkumiyet kararıyla birlikte tahliye kararının verildiği 4 Kasım 2019’da sona erdiği kaydedildi.
‘SUÇ İSNADINA DEĞİL, MAHKUMİYETE BAĞLI TUTMA NİTELİĞİNDE’
Müracaatçının bu tarihten sonraki periyoda ait olarak hürriyetinden mahrum kalmasının, “suç isnadına bağlı tutma” değil, “mahkumiyete bağlı tutma” niteliğinde olduğunu belirtilen münasebette, bu nitelikteki bir tutmayla ilgili yapılan kişisel müracaatta hata isnadına bağlı tutmaya ait teminatların uygulanmasının mümkün olmadığı aktarıldı.
Münasebette, Altan’ın, tutuklama kararı veren ve bu karara karşı itirazını inceleyen ağır ceza mahkemelerinin bağımsız ve tarafsız olmadığını belirterek, adil yargılanma hakkının ihlal edildiğini ileri sürdüğü de hatırlatıldı. Müracaatçının bu ihlal tezine dair hiçbir belirleyici ya da ayırt edici tabir kullanmadığı ve argümanını rastgele bir olgu yahut olay belirtmeksizin soyut olarak lisana getirdiği aktarılan münasebette, bu nedenle müracaatın bu kısmının da kabul edilemez bulunduğu tabir edildi. (HABER MERKEZİ)
Gazete Duvar
