Sanatın son yıllarda en çok ilgilendiği sorunların başında “ev” geliyor. Meskenin, toplumların inşasındaki rolü, devlet denetiminin meşrulaştırılmasında değerli bir özne olması da “ev”in kıymetini artırıyor. Örgütlenmenin ve dağılmanın başladığı birinci yer olan “ev” bir noktada toplumların özeti oluyor. Geçtiğimiz yıllarda Yüz Yayınları tarafından, Meryem Mine Çilingiroğlu çevirisi ile basılan, Domenico Starnone’nin ‘Bağlar’ isimli romanı aile kurumunun dağılışını kuvvetli bir edebi estetikle ele alıyor. Ailenin yıkılışını iki vakitli gösteren roman, bayan karakterin düşüşü, toplumsal normlar altında ezilişi ve daha sonrasında yaşadığı gerçekliği kabullenip benliğini yine inşa etme serüvenini irdelerken, erkek karakterin tekrar toplumun ona sunduğu eşitsiz imkanları, özgürlük kılıfıyla süsleyip, asıl sorumluluklarından, dayanışmacı bir ömürden uzaklaşıp sürüklenmesini ele alıyor. Starnone’nin edebiyatta yarattığı bu güçlü anlatı, her iki karakterin de içine düştüğü buhranı ele almasıyla değerli bir müelliflik mahareti olarak okunabilir. Makro seviyede devletin, mikro seviyede ailenin yarattığı bu kaosun finalinde ‘bağlar’ı kopan çocuklarla final yapması bize nesilleri ortası taşınan yıkımı bir kere hatırlatıyor.
RİSKİ ALAN: UYARLAMA
Güçlü estetiğiyle, okuduğum birinci günden bu yana heyecanla sinemaya uyarlanmasını beklediğim ‘Bağlar’ nihayet Daniele Luchetti direktörlüğünde Altın Portakal Sinema Festivali’nde izleyicilerle buluştu. Fakat riskli bir alan olan uyarlama sorunu direktörün ayağına dolanmış üzere görünüyor. Metne olan sadakati her ne kadar okur ve izleyiciyi eşitleme uğraşı üzere görünse de metnin estetiğindeki mektupların beyazperdeye sığ bir formda yansıdığını söylemekte beis yok. 1980’lerin Napolisi ve günümüz Roması ortasında gidip gelen sinema, yıkımın başladığı birinci an üzerine kurulan sahnelerde inandırıcılığı sağlayamıyor. “Aldatma” ve “aldatılma” başlı başına ele alınabilecek ve her iki tarafı da artık eskisi üzere olmadığı bir dünyaya sürükleyecek olan bir durumken, beyazperdede ‘sakin’, ‘çok sakin’ ele alınıyor. Burada elbette direktörün görmek istediği öykünün diğer bir noktası olabilir ancak uyarlamalarda izleyicinin karşısında gördüğü öyküyü diğer bir sanat disipliniyle tanıdığını es geçmemek ve birebir ‘yalana’ bir kere daha inanmaya muhtaç olduğunu unutmamak gerek.
ATMOSFER NE KADAR İNANDIRABİLİR?
İtalyan sinemasının kıymetli isimlerinden olan Luchetti’nin kurduğu öykünün eksik kalan inandırıcılığını sinemanın atmosferiyle bir nebze telafi etmeye çalıştığını da söyleyebiliriz. Ağır adımlarla yükselen tempo da tekrar atmosfere hizmet eden diyaloglarla iyi kotarılmış görünüyor.
Sinemanın imkanlarını düşününce mektup kısımlarını aktarmak için direktörün elinde işler imkanlar olduğunu görüyoruz ama bunu tercih etmemesi, bizi finale taşırken yalnız bırakıyor. Sinemanın dönüşüm noktası olan bağcıkların tekrar bağlanması ve kutsal ailenin inşasındaki çocuk-ebeveyn ilgisine gelinceye kadar olan noktada iki bayan üzerinden verilen ‘aşk’, ‘sadakat’, ‘ihanet’, ‘kutsal aile’, ‘savrulan çocuk’ eleştirisi maalesef izleyiciye atmosfere ve gitgide zayıflığından kurtulan senaryoya karşın geçmiyor.
En nihayetinde romanda sıkıca bağlanan bağcıklar sinemada çözülmeye çok yakın ve o çocuklar düşerken çok korkuyor!
Gazete Duvar
