Tekin Deniz
Tiyatroyu yapanla, tiyatroyu yaşatan şahıslar ortasında değerli bir fark var. Tiyatroyu yapan kişi, o denli bir heves, muhakkak bir periyot sahneye çıkmış ya da uzun müddet sahnede olmasına karşın, tiyatronun; dünü, bugünü ve yarını hakkında hiç baş yormamış biri de olabilir.
Rasim Öztekin, ustası Ferhan Şensoy’un sırtladığı Haldun Taner ekolünün en özgün temsilcilerinden biriydi. Tiyatroyu ve tiyatroculuğu; hürmeti, sevgisi ve disipliniyle hayatının her anına ve her alanına yaydı. Bunu bir ömür biçimi olarak gördü.
Ortaoyuncular olarak da aslında var oldukları günden beri daima esaslı bir temel üzerine inşa ettiler tiyatro ideolojilerini. Her fırsatta özgün yorumlarla gelenekten beslendiler. Dahası, geleneğe ve ustalara sahip çıktılar. Uzun yıllar boyunca; Muhsin Ertuğrul, Haldun Dormen, Ulvi Uraz ve Mücap Ofluoğlu üzere ustaların emaneti olan tarihi Küçük Sahne’yi yaşatmak ve özgün kimliği ile korumak için çabaladılar. Bugün maalesef Küçük Sahne artık yok ve İstiklal Caddesi üzerinde özel tiyatro olarak kala kala yalnızca Ses Tiyatrosu kaldı. Ses Tiyatrosu’nu büsbütün ferdi çabalar ile yaşatanlar da yeniden Ferhan Şensoy, Rasim Öztekin ve arkadaşları oldular. İnsan sormadan edemiyor, onları böylesine ağır yükler altına sokup yıllarca yormaya, vergi borçlarıyla boğmaya, epey vakit ıstırap içinde yaşatmaya hakkımız var mıydı?
Rasim Öztekin, hayatı boyunca; paraya, şöhrete ya da apoletlere değer vermemiş, etrafındaki herkes tarafından sevilen, son derece saygılı bir insandı. Bu saygıyı var eden ve Rasim Öztekin’i Rasim Öztekin yapan da; Münir Özkul’lar, Erol Günaydın’lar, Gazanfer Özcan’lar, Nejat Uygur’lar, Tuncel Kurtiz’lerdi elbette. Ortaoyuncular, tiyatromuzun temel çekirdeği olan usta-çırak bağlantısını de bu manada tekrar ayağa kaldırmışlardı.
Rasim Öztekin, rol aldığı TV ve sinema işlerinden kazandığı paraları tekrar sanata harcadı. Güç durumdaki dostlarına art çıktı, tiyatroya yeni yeni heves eden gençleri yüreklendirdi, yol gösterdi. Bildiklerini var gücüyle aktarmaya çalıştı. Hatta bir müddettir kısa görüntüler çekerek sanata gönül verenlere kendi tecrübelerini aktarmaya çabalıyordu. İşte tiyatroyu yapanla yaşatan ortasındaki fark budur. Muhsin Ertuğrul, “Tiyatro bir sevda değil, kara sevdadır” demişti. Rasim Öztekin de bu sevdaya tutulanlardandı. O sevdayı Türkiye’deki milyonlarca beşere; replikleri, gülüşleri, jestleri ve mimikleriyle 40 küsur yıl aşıladı.
Bugün yapmamız gereken, Rasim Öztekin’in bıraktığı bayrağı üstlere taşımaktır. Özgür niyetin, sanatın, demokrasinin, eşitliğin yanında olmak ve aydınlık, yepisyeni bir ülkenin inşasında misyon almaktır. Herkesin yapabileceği bir şeyler var. Rasim Öztekin’i yaşatmanın en hoş yolu, kültürümüze ve sanatımıza sahip çıkmaktır. Ses Tiyatrosu’nun da bir gün Küçük Sahne üzere müze yapılmasına mani olmaktır. Özel tiyatrolara, müzik işçilerine, sinema işçilerine ve cümle sanat işçilerine art çıkmaktır.
Ses Tiyatrosu’nun tüm koltuklarında, tüm mobilyalarında, tüm kapılarında, tüm spotlarında Rasim Öztekin’in, Münir Özkul’un, Erol Günaydın’ın, Tuncel Kurtiz’in replikleri geziniyor hâlâ. Tıpkı Haldun Taner’in, ünlü oyunu Sersem Kocanın Kurnaz Karısı’nda Tomas Fasülyeciyan’a söylettiği üzere.
Bütün bu gürültü, onca prova, onca yol, onca replik, onca yorgunluk, gerimizde namuslu ve hoş bir hayat bırakabilmek için değil miydi esasen? Rasim Öztekin, bu saygıyı ve sevgiyi bir ömür tırnaklarıyla kazıyarak inşa etti.
Seslerini işitebiliyorum. İşte, ne hoş bir gece. Bütün bir ülke ayağa kalkmış, avuçları patlarcasına Rasim Öztekin’i alkışlıyor. İşte bu his var ya bu his, sanatkara bütün kaygısını sıkıntısını unutturuyor. Gelecek jenerasyonlar için canlı tuttuğun tiyatro mirasımız ve var gücünle müdafaaya uğraştığın sanat belleğimiz için sonsuz teşekkürler Rasim Öztekin. Senin de her vakit söylediğin üzere: Yaşasın Tiyatro!
Gazete Duvar
