Demir Cafe, İstanbul Beyoğlu’nun köşe taşlarından Mis Sokak’ın simge yerlerindendi. Gazeteci, avukat, sinemacı, tiyatrocu, akademisyen, Beyoğlu’na yolu düşen çabucak herkesin soluklandığı, buluşmaların planlandığı, cep telefonu öncesi periyotta arkadaşlarını bulmak için uğradığı bir ‘müdavim kıraathanesi’ydi. Yıllardır Beyoğlu’nun dönüşümüne direnen sayılı yerlerden olan Demir Cafe, pandemi yasaklarına daha fazla direnemedi ve 1977’de başlayan seyahatini noktaladı.
Ali Nejdet Demir ‘BU BİR VEDA YAZISIDIR’
Demir Kafe’yi 1977’de kuran ve son devirde çocuklarıyla birlikte işleten Ali Nejdet Demir, berbat haberi Facebook hesabından duyurdu: “Bu bir veda yazısıdır. Üzülerek bildirmek isteriz ki 1977 yılından bu yana sizlere elimizden geldiğince güler yüzle, özgür bir ortam sağlamaya çalışarak, farklı kültürleri tek bir masada buluşturmayı maksat edinerek bu yıllara kadar getirdiğimiz kafemiz artık kapılarını kapatıyor. Herbirinizin yeri başka, umuyoruz ki biz de sizin için öyleyizdir. Düzgün ki vardınız. Kim bilir tahminen yıllar sonra tekrar görüşürüz.”
‘BEYOĞLU KÜLTÜRÜYLE BÜYÜDÜK’
Ali Nejdet Demir’in kızı Tuğçe ve oğlu Ufuk ile birlikte Demir Cafe’yi işletiyordu. ‘Biz üç kişiydik’ diyen Tuğçe Demir, Beyoğlu’nun simge yerlerinden olan Demir Cafe’nin kıssasına şöyle anlatıyor: “Babam 1977 yılında askerden döndükten sonra Mis Sokak’a yerleştiğini ve Beyoğlu’ndan hiç kopamadığını söylüyor. Bizleri de Beyoğlu kültürüyle büyüttü ve en az kendisi kadar sevdirdi Beyoğlu’nu. Yani bizler de artık buralıydık. Demir Cafe ile birlikte bir çok şeye tanıklık ettik. Aslında Beyoğlu esnafının şiddetli macerası Seyahat Parkı olaylarıyla başladı. Sonrasında devam eden esnafı yıldırma siyasetleri, sermaye değiştirme uğraşları, pandeminin de emekçi ve iş veren ismine sağlıklı yönetilememesi sonrasında birçok yer zayiat verildi. Sonuç olarak biz de onlardan biriyiz.”
Ufuk Demir ve Tuğçe Demir ‘BU MASALAR NE AYRILIKLAR, NE TARTIŞMALAR GÖRDÜ’
1993’te ÖDP’nin kiracı olarak üst kata yerleşmesiyle birlikte insanların bir ortaya gelebilecekleri bir yere muhtaçlık olduğunu farkettikiklerini belirten Tuğçe Demir, Demir Cafe’nin şimdiki halini aldığını söylüyor: “Mis sokak aksiyonların, buluşmaların simgesi haline geldi. Sonrasında her şey zincirleme gelişti. Bu masalar yıllar içinde ne ayrılıklara ne birleşmelere şahit oldu, ne tartışmalar gördü… Kimisi kitabını yazdı, kimisi yeni sinemasını tartıştı, kimisi de programına-konserine gitmeden oturdu çayını içti tavlasını oynadı. Ancak her biri de Demir Cafe’ye kendinden bir şey bulduğu, özgür hissettiği için geldi. Demir Cafe de bu sayede farklı kültürlerin tek bir masada buluştuğu bir yer oldu.
‘İNSANLAR GELMEYE DEVAM ETTİĞİ SÜRECE BEYOĞLU YAŞAR’
Demir Cafe bu sürece teslim olan ne birinci, ne de son yer olacak. Fakat tek temennimiz nadide Beyoğlu’nun eski ruhuna kavuşabilmesi. ‘Beyoğlu bitti’ deyip ayaklarını çekmesinler, beşerler gelmeye devam ettiği sürece Beyoğlu yaşar! Bizim için öykünün sonu olsa da geriye dönüp baktığımızda ‘keşke’ dediğimiz hiç birşeyin olmaması memnunluk verici. Herkes iyi ki vardı ve her vakit başımızın üstünde yerleri olacak. Bizi unutmasınlar, kim bilir birgün tahminen tekrar buluşuruz.”
Müdavimleri de kapanma haberinin akabinde Demir Cafe’yi, toplumsal medya hesaplarından yazdıkları iletilerle anlattı:
Paylı mükemmeller kumpanyası: Üstün RestoranGazete Duvar
