Korona virüsle savaşta en önde yer alıyorlar, hastalanıyorlar, ailelerini aylardır göremiyorlar, ölüyorlar… Artık neredeyse her gün bir hekimimizi, sıhhat çalışanımızı kaybediyoruz. Onların bir birçoklarını yalnızca isimlerile biliyoruz. İstatistiklerde bir sayı oyarak yer alıyorlar. Fakat onların da öyküleri var. Kimi sıkıntı şartlarda tıp fakültelerinden mezun oldu, kimi çocuklarına örnek olup kendisi üzere tabip yetiştirdi. Hepsi de ölünceye kadar hayatını hastalarına adadı.
Korona virüsünden kaybettiğimiz tabiplerden Patolog Prof. Dr. Feriha Öz’ün öyküsünü kendisi üzere doktor olan oğlu Ferhan Öz’le konuştuk…
‘RADYOLOJİYİ DAHA ÇOK SEVERDİ LAKİN…’
Feriha Öz, 1933 yılında İstanbul Kadıköy’de doğdu. İki kardeşi vardı. Korona virüsünün ülkemizde artmaya başladığı 2 Nisan 2020 tarihinde vefat etti. Öz, 1951’de Çamlıca Kız Lisesinden mezun oldu. İstanbul Tıp Fakültesi’ndeki eğitimini 1957’de tamamladı. Mezun olduktan sonra Yozgat’ın Akdağmadeni ilçesinde zarurî vazifesini tamamladı. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nde akademik hayatına başladı. Doçent unvanını 1968’de, profesör unvanını 1976 yılında aldı. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi Patoloji Anabilim Kısmı Öğretim Üyeliği misyonundan 2000 yılında emekli oldu. Öz, dünyada ve ülkemizde patoloji alanında sayılı tabipler ortasında yer alıyordu. Yetiştirdiği binlerce öğrencisi Türkiye’nin dört bir yanında misyon yapıyor.
Öz’ün kendisi üzere doktor olan oğlu Prof. Dr. Ferhan Öz, annesini, yaşarken lisanından düşürmediği bir cümleyle anlatıyor: Emek vermek!
Annesinin maddi zorluklarla doktor olduğun söyleyen Ferhan Öz, şöyle konuşuyor: “Feriha Öz’ün hayatına baktığımızda zorluklar içinde büyümüş bir insandı. Babası deniz yollarında bir personeldi. İstanbul Tıp Fakültesi’nde burslu okudu. O yıllarda hekim olabilmek kolay değil. Babamla birlikte zarurî misyon için Akdağmadeni ilçesine gidiyorlar. Annemin babama, babamın anneme mektuplarını okudum. Annem patolojiyi çok sever miydi, bence radyolojiyi daha çok severdi. Bunu mektuplarından anladım.”
Feiriha Öz, mecburî misyonu bittikten sonra eşiyle birlikte İstanbul’a geliyorlar. Fakat çok sevdiği radyoloji kısmında çalışamamış. Ferhan Öz annesinin neden burada çalışamadığını şöyle anlatıyor: “O devir radyoloji kısmı yüklü olarak daima erkekler çalışıyordu. Annem cerrahide çekirdekten yetişti. Doçent oldu, prof. oldu, eş oldu, anne oldu… Bütün zorluklara karşın bir bilim bayanı olarak birçok araştırmaya ismini yazdırdı. Birçok kitabın altında imzası vardı. Fakat en değerlisi de Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nden yetişmiş profesörler annem tarafından yetiştirildiler. Bize daima şöyle kaygısı: Bir alana odaklanın, kendinizi o alanda geliştirin. Bir bakacaksınız ki Türkiye’de, dünyada sayılı isimler ortasında yer aldığınızın farkına varacaksınız.”
‘GÖZÜMÜZ PENCEREDE ANNEMİ BEKLERDİK’
Ferhan Öz, annesini şöyle tanımlıyor: “Kısa uzunluklu, zayıftı. Bazen kuvvetli bir rüzgarda bile uçabilen bir bayandı. Lakin bahis ailesi ve çalışma arkadaşları olduğu vakit o incecik çelimsiz bayan bir panter olurdu. Müdafaacı yanı çok fazlaydı. Annem hiç iyi yemek yapmayı bilmezdi. Ta ki emekli olana kadar. Emekli olduktan sonra iyi bir aşçı oldu. Cerrahpaşa’da çalıştığı yıllarda meskene o kadar geç geliyordu ki… Yorgundu… Biz de daima kolay yemekler yapardık. Makarna, pilav, tavuk… Annemden börekler, çörekler beklemezdik. Zira buna vakti yoktu. Tek beklentimiz annemizin o gün konuta biraz daha erken gelmesiydi. Uyumadan evvel onu görmek isterdik. Telefon olmadığı devirlerde babamla ben daima annemin meskene sağ salim gelmesini camdan beklerdik.”
Ferhan Öz ve annesi Feriha Öz ‘EMEK VERİP MERDİVENLERİ ÇIKACAKSIN’
Öz, annesinin kendisine her vakit örnek olduğunu anlatırken hayatı boyunca kendisine yol gösterdiğini söylüyor: “Tıp fakültesine girdiğim yıl bir biçimde sigara içmeye başladım. Annemden babamdan kapalı içiyordum. O vakitler aldığımız terbiye böyleydi. Onlara sigara içtiğimi söyleyeceğim cüretim de yoktu. Annem bana yakın olduğu için üzerime sinen kokudan anladı. Bir gün beni karşısına aldı ve şöyle dedi: Ya Ferhan şöyle bir olay geldi bugün sigara içen, akciğer kanseri olan bir hasta…’ Havadan, sudan konuşurdu, sigaranın ziyanları hakkında iletiler verirdi. Ferhan, ‘Sen sigara içiyorsun, içme’ demedi. Hayattan örneklerle anlatıyordu. Ben de çabucak sigarayı bıraktım. Sigarayla maceram üç yıl sürdü. İnsan psikolojisinden son derece iyi anlayan, birebir vakitte insanlara iyi bir formda yaklaşıp onları hakikat yola sevk edecek şeyleri başarılı bir halde yapan bir insandı. ‘Oğlum merdivenleri yavaş yavaş çıkacaksın. Süratli çıkmaya kalktığın vakit tökezlersin’ sıkıntısı. Bir hekimin her vakit vicdanlı olması gerektiğinin altını çizerdi. 1983’te Siirt’e zarurî vazifeye ağlayarak gitmiştim. Annem, ‘Bugünü unutma bak ağlayarak gidiyorsun, ağlayarak döneceksin’ demişti. Hiç anlamamıştım ne dediğini… İstanbul’a dönerken beni yolcu eden Siirtli hastalarım, dostlarım otobüsün etrafındayken gözlerim doldu. Söylene söylene gittiğim Siirt’e hayatımın en hoş yılını geçirdim.”
EDİRNE TIP FAKÜLTESİ KURUCULARINDAN
Feriha Öz, şimdiki ismiyle Trakya Tıp Fakültesi olarak bilinen eski ismiyle Edirne Tıp Fakültesi’nin de kurucuları ortasında yer alıyor. Meslek hayatı boyunca hem yurt içinde hem de yurt dışındaki meslektaşlarıyla birlikte hekimlik alanında çalışmalara imza atan Öz, Edirne Tıp Fakültesi öğrencilerine de yıllarca Cerrahpaşa Tıp Fakültesi’nde eğitim verdi: “Annem İstanbul’dan Edirne’ye Yozgat’a kadar insanların hayatına dokundu. Kız kardeşim Fulya da annemin kurucusu olduğu Edirne Tıp Fakültesi’nde çalışıyor. ‘Profesör olmak bir insanın hayatında hiçbir vakit kâfi değildir, insanların sana Allah razı olsun demelerini sağla’ kaygısı. Biz de annemizi örnek aldık. Paramla otomobil almadım, annemin yaptığı üzere paramla yurtdışındaki kongrelere giderdim. Ne vakit bir şey öğrensem annemin, ‘Emek vermen gerekiyor, yavaş yavaş çıkacaksın merdivenleri’ kelamını daha iyi anladım.”
EŞİNİ KANSERDEN KAYBETTİ
Feriha Öz, eşini 2010 yılında mesane kanserinden kaybetti. Öz, “Tam 17 yıl boyunca annem babama bir bebek üzere baktı” diyor ve ekliyor: “Babama o kadar iyi bakabilecek bir insan dünyada yoktur. Babamı 17 yıl son derece keyifli bir biçimde yaşattık. Annem bu süreç içerisinde hem babama baktı hem de derslerini vermeye devam etti. 2011’de, ‘Artık İstanbul’un karmaşası ve yoğunluğu beni çok yoruyor. Daha sakin bir yerde yaşamak istiyorum’ dedi. 2011 yılından sonra vefat edene kadar da Edirne’deki meskeninde yaşadı. Ben sık sık annemi ziyarete giderdim. Annemin meskeni ve annem benim için bir tedaviydi. Onun yanında daima huzur bulurdum. Onunla sohbet etmek insanı rahatlatırdı. Ben, eşim, oğlum, kız kardeşim. Hepimiz annemizi çok özledik, onu çok arıyoruz…”
YARIN: Korona virüsünden ötürü kaybettiğimiz Hekim Galip Erkan Dingiloğlu’nun eşi Müjgan Dingiloğlu anlatıyor: Acı külleniyor lakin…
Gazete Duvar
